Dom “Martin” Savage groeide op in de ruige, maar door de gemeenschap gedreven straten van Belfast, de vaak gepijnigde hoofdstad van het zelfbesturend Noord-Ierland, dat niet zoals Engeland, Wales en Schotland op het eiland Groot-Brittannië ligt, maar op het noordoostelijk deel van het eiland Ierland. Samen maken ze deel uit van één staat: het Verenigd Koninkrijk. Noord-Ierland grenst aan de Republiek Ierland. Het Goede Vrijdagakkoord van 1998 stipuleert dat indien een meerderheid van de bevolking dat wil, Noord-Ierland deel kan worden van Ierland.

Hier had Dom Savage als tiener geen oren naar, want hij moest en zou als singer-songwriter, ondanks zijn problemen met alcohol en drugs, verder door het leven gaan. Zijn plan om als singer-songwriter Dom Martin, tijdens de zomers in Spanje wat geld te gaan verdienen, ging door de ziekte van zijn vader die hem dwong om in Noord-Ierland te blijven, niet door. Hij bezingt die tijd in de titelsong van zijn debuut album ‘Spain to Italy’ (2019), maar ook andere nummers verwijzen naar deze zware periode. Voor sommigen was hij toen al, ondanks nog relatief nieuw in de scène, al “de volgende rijzende ster in de wereldwijde rootsscène, het volgende Ierse exportproduct na Rory Gallagher (1948-1995)…”. Over de Ierse bluesgitarist Gallagher heeft hij –ik verwijs naar Dom’s reactie: “who is she?...”- een regelrechte eigen, wat cynische mening. Dat en méér kan je horen in het interview dat we met Dom voor zijn optreden deden.

Zijn verbazende, heel natuurlijk en vaak bijna klassiek klinkende ongedwongen -lees: ongeschoolde- vaardigheden op akoestische gitaar, gekoppeld aan een authentieke indrukwekkende “Belfast Blues”-stem, doet kenners denken aan (ik citeer) de in Glasgow geboren John Martyn (aka Iain David McGeachy, 1948-2009) tot Rory Gallagher, met knipogen naar velen daar tussenin. Dom heeft al meerdere prijzen gewonnen voor zijn akoestische werk met een Europese prijs in 2019, Britse prijzen in 2020/2021 en 2022 en is nu ingehuldigd in de UK Blues Hall of Fame. Mooi om ze te krijgen, zo vertelde hij, maar nog mooier is het publiek, waar alles in de muziek om draait.

Dom voltooide zijn eerste Europese Tour voordat hij terugkeerde naar Noord-Ierland via shows in Engeland, slechts één week voor de eerste Covid-lockdown. In december 2020, tijdens een lockdown-pauze, speelden de Dom Martins Savages (Dom met zijn band: Dave “The Duke” Thompson: bas & Laurence “The Law” McKeown: drums, percussie) een eenmalige show in het VK die werd opgenomen en in 2021 werd uitgebracht als ‘Live @ The Harlington’. Het album werd op de UK Blues Awards 2022 genomineerd voor "Blues Album of the Year". In april 2022 bracht Dom zijn tweede studioalbum ‘A Savage Life’ (vertaald: wild, ruw, brutaal leven) uit. In mei 2022 werd Dom genomineerd tijdens de UK Blues Awards in maar liefst 5 categorieën. Dom Martin vertegenwoordigde dat jaar ook het VK op de IBC in Memphis in de categorie solo/duo. Hij verloor in de halve finale nipt van de uiteindelijke winnaar van de categorie.

Dat Dom Martin’s ÉÉRSTE optreden in België hier in de Living Room van Rootstime in Halen zou doorgaan, hadden we niet kunnen voorspellen. Dat de verwachtingen -wat blijkt uit een “full house”- groot zouden zijn, was wel voorspelbaar. Voor Dom aan zijn éérste set begon, had hij het kort over zijn moeilijke jeugd en de dood van zijn vader, wat al spontaan enkele reacties zorgde. Hij opende met -alsnog een Rory Gallagher nummer- “Could’ve Had Religion” (‘Live @ Green Note - London, 2019)erg bluesy, nadat zijn grasgroene elektrische gitaar gestemd was. Na een instrumentale intro ging hij vrij ingetogen rustig verder, met in zijn verhaal de eeuwige tweestrijd tussen religie, grenzeloze liefde en trouw. Met “Mercy” borrelden de gevoelens vanuit zijn innerlijke diep op en voelden de stemmingswisselingen erg autobiografisch aan. Met het filmthema van “The Deer Hunter” of het in de versie van componist John Williams gekende, “Cavatina Cowboy” werd de set na een warm applaus afgesloten.         

De tweede set werd met “Jazz/Lesson” opnieuw bluesy en afgewerkt met klassieke franjes, geopend. Voordat Dom “Last Train and Ride” bracht, lichte hij eerst zijn bewondering toe voor Ralph McTell (aka  Ralph May), de Britse singer-songwriter en gitarist, die in de jaren zestig een belangrijke rol heeft gespeeld in de folk cultuur in Groot-Brittannië. Velen kennen zeker McTell’s bekendste nummer, “Streets of London” (‘Spiral Staircase’, 1969) over zijn periode dat hij als busker rondtrok en dat wereldwijd door meer dan 200 artiesten gecoverd werd. Dom zong zijn “Last Train and Ride”, het publiek diep beroerend met zijn diepe zwoele donkere stem, die nog zwaarder klonk dan die van Tom Waits. Na nog meer persoonlijke verhalen over vroeger, bestemd -zo lichtte hij toe- voor psychopaten, als voor niet-gelovigen, vervolgde Dom zijn set. Hiertoe behoren zijn originelen “Hell for You” en “The Rain Came/Dealer”, de twee nummers uit zijn debuut album, die daarna volgden. Met het gevatte “Bankers Blues” -Dom Martin kon het blijkbaar niet laten- van (jawel) Rory Gallagher (‘Blueprint’, 1973) inclusief de wijze raad “If you got money in the bank, don't let your woman draw it out. Cause she'll take all your money and then she'll kick you out…”, werd de set perfect afgesloten. Door het applaus en de vraag om “one more”, werd “The Partin Glass” het definitieve einde van de show van deze fascinerende Noord-Ier.

“Dom Martin genoot erg van zijn éérste Belgische optreden en het erg verbaasde aanwezige publiek, zichtbaar nog méér!...”

Eric Schuurmans

Dom Martin: discografie: 2019: SPAIN to ITALY: Easy Way Out / Dixie Black Hand / Luca / Antrim Blues / Hell For You* / Spain to Italy / Mercy* / Dealer* / The Rain Came* / Dog Eat Dog | 2021: LIVE @ HARLINGTON: Dixie Black Hand / Hands Off / Laundromat / Morning Sun / What's Going On / Hell For You* / Drink In Blue Colours / Railway and Gun / State of Your Mind  / Antrim Blues / The Man from Nowhere / Mercy* / Dealer* (2-5,8: R. Gallagher) | 2022: A SAVAGE LIFE: Unsatisfied / Here Comes The River / Blues On the Bay / The Man from Nowhere / 12 Gauge / Echoes* / Drink In Blue Colours / Addict / Maxwell Shuffle / The Parting Glass* – (on the SETLIST*)